ای راحــــت روانــــم، دور از تــــو نــــاتــــوانــــم
بــاری، بــیــا کــه جــان را در پــای تــو فــشــانـم
ایـــن هـــم روا نـــدارم کـــایـــی بـــرای جـــانــی
بـــــگــــذار تــــا بــــرآیــــد در آرزوت جــــانــــم
بــــگــــذار تــــا بــــمــــیــــرم در آرزوی رویـــت
بــی روی خــوبــت آخــر تــا چــنــد زنــده مـانـم؟
دارم بـسـی شـکـایـت چـون نـشنوی چه گویم؟
بــیـهـوده قـصـه? خـود در پـیـش تـو چـه خـوانـم؟
گـیـرم کـه مـن نـگـویـم لـطـف تـو خـود نـگوید:
کـیـن خـسـتـه چـنـد نـالـد هـر شـب بـر آسـتـانـم؟
ای بــخـت خـفـتـه، بـرخـیـز، تـا حـال مـن بـبـیـنـی
وی عــمــر رفــتــه، بــازآ، تــا بــشــنــوی فــغـانـم
ای دوسـت گـاهـگـاهـی مـیـکـن بـه مـن نـگـاهی
آخــر چــو چــشــم مــســتــت مــن نـیـز نـاتـوانـم
بــر مــن هــمــای وصــلـت سـایـه از آن نـیـفـکـنـد
کــز مــحــنــت فــراقــت پــوســیــده اســتــخـوانـم
ای طــرفــه‌تــر کــه دایــم تــو بــا مــنـی و مـن بـاز
چــون ســایــه در پــی تــو گــرد جــهــان دوانــم
کــس دیــد تــشــنـه‌ای را غـرقـه در آب حـیـوان
جــانــش بـه لـب رسـیـده از تـشـنـگـی؟ مـن آنـم
زان دم کــه دور مــانـدم از درگـهـت نـگـفـتـی:
کــاخــر شــکــســتــه‌ای بــد، روزی بــر آسـتـانـم
هـرگـز نـگـفـتـی، ای جـان، کـان خسته را بپرسم
وز مـــحــنــت فــراقــش یــک لــحــظــه وارهــانــم
اکــنــون ســزد ، نــگـارا، گـر حـال مـن بـپـرسـی
یــادم کــنــی، کــه ایــن دم دور از تــو نـاتـوانـم
بــر دســت بــاد کــویــت بــوی خــودت فــرسـتـی
تـــا بـــوی جـــان فـــزایـــت زنــده کــنــد روانــم
باری، عراقی این دم بس ناخوش است و در هم
حـال دلـش دگـر دم، تـا چـون شـود، چه دانم؟
